Na wstępie zaznaczamy, że wizyta adaptacyjna ma na celu przyzwyczajenie dziecka do lekarza dentysty, otoczenia oraz sprawdzania jamy ustnej, bez przeprowadzania żadnych zabiegów. Nie zawsze zakończy się ona pokazaniem zębów, ale nie ma powodu do zmartwień, czas pokaże wszystko, a ten pierwszy krok jest już wielkim osiągnięciem.

Taka wizyta stanowi podstawę w kształtowaniu dobrych nawyków związanych z higieną jamy ustnej. Leczenie w trakcie pierwszej wizyty, szczególnie gdy dziecko zgłasza ból, może przyczynić się do rozwoju lęku przed stomatologiem na długie lata (dentofobia).

Lapisowanie (impregnacja) jest metodą z wyboru w przypadku próchnicy na dużych i płaskich powierzchniach, gdzie wypełnienia mogą się nie utrzymać. Jeśli próchnica pojawiła się w bruzdach zębów tylnych konieczne jest wyleczenie ubytków. Wadą lapisowania jest przebarwienie zębów na czarno. Jeśli dziecko współpracuje, tzn. pozwoli stomatologowi opracować ”dziurę” i ją zaplombować - lapisowanie nie jest konieczne.

Lakuje się zęby posiadające bruzdy tzn. zęby trzonowe i przedtrzonowe. Stałe zęby lakujemy przede wszystkim. Laki utrzymują się nawet parę lat przy dobrej higienie.

Zabieg fluoryzacji nie jest obowiązkowy, może Pani się nie zgodzić. Polega to na szczotkowaniu zębów roztworem fluoru (obecnie jest to Elmex-żel lub Fluamex) pod nadzorem. Aby był skuteczny wymaga 5-krotnego powtórzenia w ciągu roku, najlepiej w odstępach dwutygodniowych. Redukcja próchnicy przy prawidłowym stosowaniu tej metody wynosi ok. 30%. Podczas akcji fluoryzacji dzieci uczą się prawidłowego czyszczenia zębów.

Gdy dziecko niechętnie myje zęby — nie należy go zmuszać do tego. Częstym błędem, popełnianym przez rodziców, jest straszenie dzieci, że nieregularne mycie zębów skończy się bólem, wizytą u dentysty i borowaniem. W ten sposób tylko zniechęcamy dziecko do dbania o higienę jamy ustnej. Najlepszym sposobem jest zabawa i... mały podstęp.

Dzieci powyżej 12. miesiąca życia bardzo chętnie papugują zachowania dorosłych. Warto więc dawać dziecku przykład — pokazywać jak mama, tata albo starsze rodzeństwo myją zęby. Maluch z pewnością będzie chciał pokazać, że jest już duży i tak jak cała rodzina, również myje zęby. Nawet jeśli początkowo potraktuje szczotkowanie jak zabawę, będzie krzywo trzymać szczoteczkę i zamiast po zębach, będzie szorować po języku, nic nie szkodzi. W końcu zacznie jej używać prawidłowo. Do tego czasu należy kontrolować ten zabieg, a najlepiej — umyć dziecku ząbki ponownie.

Zachęcamy, aby mycie zębów było dla dziecka dobrą zabawą — można posłużyć się przy tym muzyką (idealna będzie piosenka Fasolek, Szczotka, pasta, ciepła woda, tak się zaczyna wielka przygoda”).

Wśród rodzeństwa można zorganizować mały konkurs — kto dokładniej potrafi myć ząbki, dostanie małą nagrodę (niech tylko nie będą to słodycze, bo całe szczotkowanie pójdzie na marne).

Proces próchnicowy w zębach mlecznych postępuje dość szybko z powodu małej ilości tkanek twardych w porównaniu do zębów stałych. Dolegliwości bólowe pojawiają sie natomiast dość poźno, dlatego rodzice często zgłaszają się do dentysty z zaawansowanymi zmianami próchnicowymi. 

Głębokie ubytki sięgające miazgi zęba powodują jej stan zapalny. Wówczas leczeniem z wyboru jest leczenie amputacyjne lub kanałowe. Leczenie kanałowe zębów mlecznych wykonywane jest w zębach przednich u pacjentów współpracujących do 4-4,5 roku życia. W zębach bocznych z powodu skomplikowanej budowy kanałów stosowane są zabiegi amputacji miazgi. Zabieg polega na odcięciu części miazgi (miazgi koronowej) i pozostawieniu miazgi w kanałach zęba.

Są dwa rodzaje amputacji: przyżyciowa i mortalna. Wybór zależy od stanu klinicznego zęba. W przypadku amputacji przyżyciowej pozostawiona miazga jest żywa, natomiast przy amputacji mortalnej miazga jest martwa. Podczas zabiegu aplikowane są preparaty antyseptyczne w celu zmniejszenia ryzyka powtórnej infekcji tkanek. Po zabiegu należy odbudować ząb za pomocą wypełnienia.